Κατάχρηση Εξουσίας

Ο ταπεινός είναι ελεύθερος

και ακριβώς γι’ αυτό

το λόγο επικίνδυνος,

στόχος πάντοτε

των μηχανισμών

της εξουσίας.

 

 

Του Ηλία Λιαμή, αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisis.gr

Καλέ μου φίλε, Καλή μου φίλη,

Όλη η διαφοροποίηση του κηρύγματος, αλλά και της ζωής της Εκκλησίας του Χριστού από τα ιδεώδη και την πρακτική του κόσμου, αναφέρονται με απόλυτη σαφήνεια στην σημερινή περικοπή, με αφορμή ένα πανανθρώπινο και διαχρονικό πάθος.

 

Ο λόγος για τον τρομερό πειρασμό της εξουσίας, την τρίτη και έσχατη δοκιμασία του Χριστού στην έρημο! Μήνυμα διαχρονικό, πως ο κόσμος αυτός κινείται γύρω από το παιχνίδι της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο.

Δεν είναι μόνον πολιτικό το θέμα. Ούτε μόνον κοινωνικό. Είναι βαθύτατα υπαρξιακό και διαπροσωπικό. Όσοι οι άνθρωποι, τόσοι κι οι αδηφάγοι εγωισμοί, τόσα τα κυριαρχικά «θέλω». Επίμονα, πιεστικά, πολλές φορές και αδίστακτα «θέλω», προκειμένου να επιβληθούν και να κατατροπώσουν τον πιο αδύνατο. Αυτή η ευχαρίστηση, αυτή η δαιμονική ηδονή της επιβολής και της δυνατότητας να ορίζεις τις τύχες των άλλων! Να υπάρχεις μόνο για να επιβάλλεσαι! Να θεωρείς ήττα τη συστολή, αδυναμία την διακριτική απόσυρση στη σκιά των εξελίξεων, κόμπλεξ την υποχωρητικότητα και την συγχώρεση. (Σκέψου λίγο τη σοφία που κρύβεται πίσω από αυτή τη λέξη: συν-χωρώ = δίνω χώρο στον άλλο).

 

Η πικρή εξουσία! Αυτός ο πειρασμός, που ξέρει να τρυπώνει, όχι μόνον στα πολιτικά γραφεία, όχι μόνον στα κέντρα του παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου, αλλά και στους πιο πνευματικούς και καλοπροαίρετους χώρους. Εκεί, που πολλές φορές, η θεολογική επάρκεια, η ευφράδεια στη διατύπωση βαθυστόχαστων πνευματικών εννοιών, ακόμη και η πνευματική πατρότητα, να μεταβάλλονται ανεπαίσθητα σε μοχλούς εξουσίας πάνω στις ζωές άλλων ανθρώπων.

 

Κοίτα όμως και κάτι παράδοξο: Άνθρωποι και λαοί μισούν την τυραννία και την ίδια στιγμή αναζητούν ή και κατασκευάζουν ηγέτες-θεούς για να τους παραδοθούν άνευ όρων. Μαζί, παράλληλα με την τάση μας να κυριαρχούμε, μια τάση αντίστροφη, να παραδίδουμε την ελευθερία μας και τη δυνατότητα επιλογής σε ανθρώπους και κέντρα έξω από μας. Ένας «φόβος μπροστά στην ελευθερία», για να θυμηθώ και ένα κλασσικό βιβλίο της δεκαετίας του ’60, που αναλύει τη διαδρομή της ανθρώπινης ύπαρξης μέχρι το σημείο να παραδίδει οικειοθελώς την ελευθερία του σε κάποιον άλλον.

 

Φαίνεται, πως η μανία να βρει ο πτωτικός άνθρωπος τον ασθενέστερο για να τον κατασπαράξει, συνοδεύεται από τον φόβο για τον ισχυρότερο και την επιθυμία να συμμετάσχει στην υποτιθέμενη ισχύ του, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της ελευθερίας του.

 

Ίσως να ακούγονται λίγο μπερδεμένα όλ’ αυτά! Ίσως να αρκεί να κρατήσουμε κάτι απλό: Εκείνος, που βάδισε τον δρόμο της ταπείνωσης, της αγάπης και της θυσίας, ούτε υπηκόους αναζητά, ούτε όμως εκλιπαρεί την εξουσία να τον εντάξει στα παιχνίδια της. Ο ταπεινός είναι ελεύθερος και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο επικίνδυνος, στόχος πάντοτε των μηχανισμών της εξουσίας.

 

Η συνέχεια εδώ