Και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου...

Στο χώρο

της Εκκλησίας

δεν έχουμε

αφηρημένη σχέση

με τον Ιησού.

Μητροπολίτου Χονγκ-Κονγκ κ. Νεκταρίου

Κυριακή του Τυφλού σήμερα.

Σκέπτομαι ότι κάθε χρόνο στην θεία λειτουργία της σημερινής Κυριακής ομιλούμε για την σωματική και την πνευματική τυφλότητα. Δύο καταστάσεις στενά συνδεδεμένες με την φθορά της ανθρωπίνης φύσεως.

Ωραία τα λόγια και όμορφες οι θεολογικές σκέψεις. Στο πρακτικό επίπεδο ζωής τι έχουμε να πούμε;

Εμείς οι κληρικοί θα κάνουμε σήμερα ένα ωραίο κήρυγμα και μετά θα ευλογήσουμε τους δοξάζοντας υμάς και θα επιστρέψουμε και πάλι στα πάθη μας και τις αδυναμίες μας. Εμείς αντιμετωπίσαμε την πνευματική τυφλότητα της ψυχής μας; Βλέπουμε κάποιο θεϊκό φως; Έχουμε εμπειρία από κάτι διαφορετικό που μας αλλοιώνει θετικά και προς κάτι καλύτερο;

Οι πιστοί άκουσαν υπομονετικά το κήρυγμα. Μερικοί το λάτρεψαν ἀλλοι κοιτούσαν τους τοίχους του ναού αδιάφοροι.

Ο κεντρικός χώρος του ναού δεν είναι μποστάνι με ανέκφραστες κολοκύθες. Εκεί στέκονται άνθρωποι. Και κάθε ένας από αυτούς κουβαλά τα δικά του προβλήματα.

Όλοι αυτοί είδαν σήμερα κάποιο φως; Ένιωσαν κάποιο θαύμα να συμβαίνει στην ψυχή τους; Πήραν απαντήσεις στα προβλήματά τους;

Άκουσαν όμορφα λόγια. Σε λίγο όμως θα επιστρέψουν στα σπιτικά τους. Κι εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Εκεί περιμένει ο άνδρας που λιώνει από τον καρκίνο... Η μάνα που πάσχει από άνοια... το παιδί που νεκρώνεται από τα ναρκωτικά... Ο κάθε ένας έχει να αντιμετωπίσει και κάτι διαφορετικό.

Κι εμείς τους είπαμε όμορφα λόγια για την τυφλότητα της ψυχής και πως ο Χριστός είναι η σωτηρία τους; Αλήθεια με ποιό τρόπο θα το βιώσουν αυτό; Με μια μαγική προσέγγιση των Μυστηρίων και μέσω μιας τυπικής και επιδερμικής σχέσης με την Εκκλησία;

Η απάντηση είναι μπροστά μας. Η θεραπεία του τυφλού είναι ένα ανάγνωσμα για την εκκλησιαστική κοινότητα. Στα αρχαία χρόνια ένα κατηχητικό μάθημα για τους νεοβαπτισμένους χριστιανούς.

Τι θέλει η Εκκλησία να μας διδάξει; Η ουσία βρίσκεται στον τελικό διάλογο του Ιησού με τον θεραπευμένο τυφλό.

«Ἤκουσεν Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν.»

Στο χώρο της Εκκλησίας δεν έχουμε αφηρημένη σχέση με τον Ιησού. Και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου... Κατανοείτε τι σημαίνει αυτό; Ναι, ο Χριστός είναι πάντοτε παρών. Αλλά κι εμείς πρέπει να γίνουμε Χριστοί ο ένας για τον άλλον. Ο Χριστός πήρε χώμα και το έκαμε λάσπη κι έχρισε τους οφθαλμούς του τυφλού. Εμείς μπορούμε να πλησιάσουμε τον αδελφό μας και να δείξουμε αγάπη και να σηκώσουμε ό ένας το βάρος του άλλου; Μπορείς να μπείς μέσα στο βούρκο και να τραβήξεις έξω κάποιον που χάνεται; Μπορείς να δώσεις ελπίδα και χαρά στον ασθενή; Μπορείς εσύ να γίνεις φως πρώτα για τον εαυτό σου και ύστερα για τους άλλους; Μπορείς στο πρόσωπο του άλλου να δεις τον αδελφό κι όχι το αντικείμενο της αδιαφορίας, της χλεύης ή της κατακρίσεως; Αυτή είναι η κοινωνία της Εκκλησίας.

Όλα τα υπόλοιπα είναι όμορφα λόγια χωρίς ουσία!

• Προηγούμενο
• Επόμενο