Η πόλις εάλω αμαχητί

Κωνσταντίνος Ερρίπης

Έως πότε

θα μένουμε απαθείς;

Η απάθειά μας εγγίζει

αυτήν των νεκρών

και απεργάζεται

τον κοινωνικό μας θάνατο.

Από την ιστορία δύο αλώσεις μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Την μία χωρίς συνθηκολόγηση, έστω και αν είχε σαν συνέπεια την καταστροφή της πόλης και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων, και την άλλη με συνθηκολόγηση που είχε σαν επακόλουθο μια ταπεινωτική ειρήνη.

Τα πράγματα όμως αλλάζουν. Υπάρχει πρόοδος (!) Στις μέρες μας γνωρίσαμε και ένα άλλο είδος άλωσης των πόλεων. Αυτό που επιτυγχάνεται αμαχητί, χωρίς εμφανή επιδρομή των αλλοφύλων, χωρίς ενημέρωση των κατοίκων αλλά και χωρίς την διαμαρτυρία τους μετά την διαπίστωσή της. Το απίστευτο και πέραν πάσης λογικής εδώ είναι, ότι η εξουσία όχι μόνο  δεν αμύνεται και δεν προστατεύει την πόλη αλλά συμβάλλει στην άλωσή της!!

Η   φ ι λ ο σ ο φ ι κ ή   θ ε ώ ρ η σ η   τ ο υ   θ έ μ α τ ο ς   σ ε   ό λ η   τ η ν   τ ρ α γ ι κ ό τ η τ ά   τ ο υ.
Παλαιά, και μετά την άλωση της πόλης, οι κάτοικοί της δεν αλλοτριούντο, διατηρούσαν την ιδιαιτερότητά τους έστω και ως δούλοι. Τώρα δεν καταλαβαίνεις ποιος είσαι, σε ποια παράταξη ανήκεις, με ποιον ιδεολογικά συγγενεύεις. Γι’ αυτό και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, να χαρείς για την εισβολή ή να κλάψεις, να επιτεθείς στους εισβολείς ή να τους βοηθήσεις; Δεν είσαι βέβαιος εάν η χώρα σου ανήκει σε σένα ή στον αλλότριο πρωτόγονο εισβολέα, εάν τα οικοδομήματα, τα έργα τέχνης και οι ιεροί σου χώροι εκφράζουν τον ψυχικό σου κόσμο ή αποτελούν ντροπή για σένα και τα παιδιά σου.

Εκεί φθάσαμε. Να μη γνωρίζεις ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, ποιο είναι το συμφέρον σου και ποια η καταστροφή σου, ποια είναι η ζωή και ποιος ο θάνατός σου. Αυτή είναι η πλήρης αλλοτρίωση. Το να σου σκοτώσουν τις αρχές της λογικής, το να σου μολύνουν τον ψυχικό σου κόσμο, το να σε μεταλλάξουν πνευματικά.

Και αυτό το επιδιώκουν εκείνοι που τους ψήφισες για να σε κυβερνούν, εκείνοι στους οποίους εμπιστεύτηκες τα πάντα, την πορεία του έθνους σου και την επιβίωσή του!

Στην οικονομική καθίζηση που ζει η χώρα δεν ελέγχεις την περιουσία σου. Κατοικείς στο σπίτι σου και αισθάνεσαι ξένος. Ποιο άνετος είναι ο ενοικιαστής που κάθεται 6 μήνες, δεν σου πληρώνει τα ενοίκια και αφού σου καταστρέψει το διαμέρισμα φεύγει χωρίς να του ζητείται καμμία ευθύνη από το κράτος. Από σένα θα ζητήσει τα πάντα. Και το φόρο των ενοικίων που δεν εισέπραξες και τον ΕΝΦΙΑ και τόσα άλλα.

Σε αυτή την κοινωνική ανασφάλεια, αδικία και ταπείνωση έρχεται τώρα πάλι το ίδιο το κράτος και σου καταλύει το θεσμό της εθνικής περιουσίας. Και φθάσαμε στο εξής παράλογο.

Να φοβάσαι να μπεις στο σπίτι σου λόγω των νέων φόρων που θα σου ζητηθούν και να μη φοβάται ο αλλοεθνής βάνδαλος να εισέρχεται σε οποιοδήποτε δημόσιο κτήριο και να το καταστρέφει.

Να διστάζεις να μπεις στα μέσα συγκοινωνίας, γιατί δεν φθάνει ο μισθός σου για να διατηρηθείς στη ζωή και ο αλλοεθνής βάρβαρος να έχει το δικαίωμα να σε κατεβάζει από αυτά, να τα βάφει με χρώματα της αρεσκείας του και με αναρχικά συνθήματα και να φεύγει όχι απλά ανενόχλητος αλλά θορυβωδώς επάνω σε δίκυκλες μηχανές δημιουργώντας κυκλοφοριακά προβλήματα

Η αγανάκτηση δεν με αφήνει να συνεχίσω άλλο παρά να κραυγάσω.

Έως πότε θα μένουμε απαθείς; Η απάθειά μας εγγίζει αυτήν των νεκρών και απεργάζεται τον κοινωνικό μας θάνατο.

• Προηγούμενο
• Επόμενο